Historia
Już ponad 65 lat razem
Historia Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Czarnkowie, jednej z najstarszej spółdzielni mieszkaniowej w Polsce rozpoczęła się 65 lat temu, dokładnie rzecz ujmując 13 października 1958 roku.
Po II wojnie światowej zniszczenia w zabudowie Czarnkowa oszacowano na 30% substancji mieszkaniowej miasta. Narastające problemy mieszkaniowe na terenie miasta i brak możliwości w ich zaspokajaniu przez budownictwo komunalne spowodowały, że z inicjatywy ówczesnych władz miasta i zarządzających poszczególnymi zakładami pracy powstał pomysł zawiązania spółdzielni mieszkaniowej.
Narodziny Spółdzielni nie były łatwe z kilku powodów. Jedną, chyba najważniejszą z przeszkód było przełamywanie stereotypów i barier nieufności tkwiących w społeczeństwie. Choć trudno w to uwierzyć, w tamtych czasach trzeba było namawiać ludzi do zapisywania się do spółdzielni, trzeba było namawiać także do „brania” mieszkań.
Czarnkowska Spółdzielnia Mieszkaniowa w Czarnkowie trwale wrosła w społeczny i urbanistyczny obraz miasta. Przyczyniła się do jego rozwoju do tego, że w ciągu 65 lat wybudowała i oddała do użytku setki nowych mieszkań. Z powodzeniem można stwierdzić, iż zmieniła oblicze miasta.
Gdy wjeżdża się do Czarnkowa obojętnie z której strony świata w oczy rzucają się od razu kolorowe, odnowione elewacje budynków. W ciemno można powiedzieć, że są to budynki Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej.
Jubileusz 65-lecia istnienia skłania do refleksji, wspomnień i podziękowań tym wszystkim, których praca przyczyniła się do powstania i rozwoju Spółdzielni do tego, że ona żyje, funkcjonuje i że w ciągu tych 65 lat wybudowała i oddała do użytku setki nowych mieszkań.
Dziś, mówiąc i pisząc o sukcesach Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w ciągu 65 lat swego istnienia, należy powiedzieć, że jest to głownie zasługa ludzi w niej i dla niej pracujących.
Po 65 latach mogą oni nie tylko spoglądać z dumą na wspólny dorobek, ale również z nadzieją i optymizmem myśleć o latach nadchodzących, mimo skomplikowanych uwarunkowań ekonomicznych, organizacyjnych i prawnych w jakich przyjdzie działać spółdzielniom mieszkaniowym.
W przypadku Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej powiedzenie „wszystko zależy od ludzi” po prostu się potwierdza. Niniejsze opracowanie jest symbolicznym podziękowaniem dla tych wszystkich osób, które przyczyniły się do powstania Spółdzielni, do jej rozwoju i dzisiejszego dorobku oraz do tego, w jaki sposób na co dzień służy ona swoim Członkom i Mieszkańcom.
Historia budownictwa społecznego w Europie Zachodniej
Jedzenie i schronienie, to jak długa jest historia ludzkości, najbardziej fundamentalne potrzeby człowieka. Jednak świadomość, że zapewnienie każdemu odpowiedniego, czy jak się często mówi godnego mieszkania, powinno stać się solidarnym obowiązkiem społeczeństwa rodziła się bardzo powoli. Właśnie tworzenie się tej świadomości dało początek historii budownictwa społecznego. W nowożytnej Europie pierwsze ślady tego budownictwa pojawiają się w średniowiecznej Wenecji, gdzie władze miejskie zbudowały mieszkania dla rodzin wyróżniających się w bitwach marynarzy. Potem jeszcze tu i ówdzie można odnaleźć społeczne osiedla zbudowane przez władze miejskie czy możnych tego świata, którzy w ten sposób chcieli kogoś uhonorować lub poprawić swój nadszarpnięty wizerunek. Jednak są to przypadki sporadyczne, gdyż w ówczesnej Europie biedotę traktowano dość bezceremonialnie. Zgodnie z obowiązującą zasadą, że jałmużna nie może wspierać próżniactwa, wspomagano jedynie dobrych biednych, a więc biednych z niemocy (kaleki, sieroty, starcy) i biednych z przypadku (obłożnie chorzy, okaleczeni żołnierze, zubożali gospodarze). Tylko oni mogli liczyć na miejsca w przyszpitalnych przytułkach. Natomiast zdecydowanie i brutalnie, nierzadko karząc śmiercią, zwalczano włóczęgostwo, bardzo rozpowszechnione w średniowiecznej Europie. Włóczęgów czyli „złych ubogich” chciano wyrzucić z miast, oskarżając o biedę z marnotrawstwa lub rozrzutności. Powstawały pomysły na umieszczanie „ludzi bez panów i środków do życia” w „wioskach pracy”, gdzie mieszkali by oni, oddzielnie kobiety i mężczyźni, pracując dobrowolnie lub przymusowo w manufakturach.
Prawdziwa historia społecznego budownictwa zaczyna się dopiero wraz z początkiem kapitalizmu i exodusem ludności wiejskiej do miast w poszukiwaniu pracy. Tym razem idee budowy domów społecznych pochodzą od higienistów, filantropów i fabrykantów. Te działania szybko stały się niewystarczające, gdyż wraz z uprzemysłowieniem, w błyskawicznym tempie powstawać zaczęły slumsy urągające warunkom sanitarnym.
Przełom XIX i XX wieku jest to początek mieszkaniowej polityki państwa i wzrost roli władz samorządowych. Powstają pierwsze ustawy mieszkaniowe. Kolebką spółdzielczości mieszkaniowej była Anglia. Powstające tam na początku XIX w. pierwsze spółdzielnie budowlane miały formę spółek akcyjnych albo klubów z bardzo wysokim udziałami. W drugiej połowie XIX wieku ruch spółdzielczy zaczął się rozwijać w Niemczech, z tendencją do budowy domów wielomieszkaniowych.
Można powiedzieć, że współczesna polityka mieszkaniowa oparta na interwencji państwa i znaczącej roli samorządów lokalnych ma już ponad 100 lat. Taka polityka ma na celu ułatwienie niezamożnej ludności dostępu do co raz wygodniejszych i lepiej wyposażonych mieszkań. Czy powinny być to mieszkania własne, czy wynajmowane. Spory na ten temat w Europie trwają do dziś.
Jeśli jednak chodzi o budownictwo społeczne to budownictwo czynszowe nadal ma przewagę w Europie Północnej, natomiast w południowej tradycyjnie wspiera się budownictwo własnościowe. Budownictwo to zresztą bardzo zmieniło się od swych początków. Różni się też ono bardzo, w zależności od państw w jakich występuje. Dwie jednak cechy ma wspólne:
- objęte jest jakąś formą pomocy państwa czy to w postaci ulg podatkowych, czy ułatwień kredytowych czy też bezpośrednich dotacji,
- dostęp do tego budownictwa jest regulowany zasadami dającymi preferencje tym, których nie stać na samodzielne uzyskanie mieszkania.
Najistotniejsze jest wspólne dążenie do tego, aby mieszkanie stało się dobrem powszechnie dostępnym i aby każda rodzina mogła mieć normalne warunki rozwoju.
Historia budownictwa społecznego w Polsce
Gdy w XIX wieku w uprzemysłowionych państwach powstawało społeczne budownictwo, Polski nie było na mapach Europy. A jednak, choć skromne, przykłady takiego budownictwa mamy i na naszych terenach. Charakterystyczne dla tego okresu budownictwo patronalne znaczącą rolę odgrywało tylko w zaborze niemieckim, gdzie sytuacja mieszkaniowa była z pewnością najlepsza. Jednak interesujące przykłady tego budownictwa można odnaleźć też i w Kongresówce. Szczególnie ciekawe są powiązane z przemysłem włókienniczym osiedla robotnicze Łodzi i Żyrardowa. Jednym z najstarszych osiedli robotniczych na ziemiach polskich jest łódzkie osiedle na Księżym Młynie zbudowane w latach 1873-75. W osiemnastu jednopiętrowych domach mieszkało ok. 300 rodzin robotniczych. Mieszkania jedno i dwuizbowe miały powierzchnię odpowiednio 25 i 40 m2. W osiedlach tych powstawały budynki użyteczności publicznej: pierwsza w Łodzi szkoła przyfabryczna dla dzieci robotników, kadry technicznej i urzędników, sklepy a nawet szpital wraz z przytułkiem dla wysłużonych robotników. Ciekawym przykładem był Żyrardów, jedno z najlepiej zachowanych europejskich miast przemysłowych przełomu XIX i XX wieku, którego rozwiązania urbanistyczne nawiązują do idei miast – ogrodów.
Idee społecznego budownictwa były żywe również w dwudziestoleciu międzywojennym. Do tego właśnie okresu, w równym stopniu jak do rozwiązań zachodnioeuropejskich, nawiązano tworząc w latach 90. system społecznego budownictwa czynszowego. Już w 1919 roku sejm uchwalił ustawę o Państwowym Funduszu Mieszkaniowym mającą ułatwić budowę domów z małymi, tanimi, higienicznymi mieszkaniami. Środkami Funduszu podobnie jak ma to miejsce dziś dysponował Bank Gospodarstwa Krajowego.
W 1934 roku powołana została do życia spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, o kapitale państwowym, nosząca nazwę Towarzystwo Osiedli Robotniczych. Zadaniem Spółki była budowa domów i osiedli dla osób niezamożnych oraz sprzedaż i eksploatacja domów na warunkach odpowiadających zdolnościom płatniczym szerokich warstw pracujących. TOR budował mieszkania małe o powierzchni użytkowej nie przekraczającej 36 m2 w domach wielorodzinnych i 42 m2 w domach jednorodzinnych. W domach tych była przeważnie jedna łazienka na kilka mieszkań. Czynsze w takich mieszkaniach były niewysokie na poziomie 20 – 25 złotych, do zaakceptowania nawet dla robotników o stosunkowo niskich pensjach (100 zł).
Do wybuchu wojny, a więc w ciągu 5 lat TOR zbudował 2 200 mieszkań i sfinansował ok. 9 tys. mieszkań. W Warszawie zbudowano dwa duże osiedla TOR oraz trzy osiedla kredytowane przez TOR. Największe w Polsce osiedle tanich domów, bo liczące aż 1000 mieszkań na Kole przy ulicy Obozowej i na Grochowie przy ul. Podskarbińskiej. Oprócz budowy i zarządzania mieszkaniami TOR udzielał kredytów spółdzielniom i gminom, a nawet przedsiębiorstwom i instytucjom budującym tanie mieszkania dla swych pracowników. Spółdzielnią kredytowaną przez TOR była miedzy innymi powstała w 1921 roku Warszawska Spółdzielnia Mieszkaniowa. To właśnie WSM była pionierem budowy społecznych osiedli w Polsce. Jej program działania obejmował budowę małych (do trzech izb) tanich i higienicznych mieszkań tzw. społecznie najpotrzebniejszych.
Idee realizowanego na wzór zachodni społecznego budownictwa odżyły w latach 90-tych, po zmianach politycznych, jakie wstrząsnęły naszym krajem. Powstała w 1995 roku ustawa o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego wyraźnie nawiązywała do tradycji okresu międzywojennego. Podobnie jak przed wojną, bankiem odpowiedzialnym za finansowanie tego rodzaju budownictwa stał się Bank Gospodarstwa Krajowego, w którym umieszczony jest Krajowy Fundusz Mieszkaniowy udzielający długoterminowych, niskooprocentowanych kredytów na budowę tanich mieszkań czynszowych. Z kredytów KFM mogą korzystać również spółdzielnie mieszkaniowe przeznaczając te kredyty na budowę mieszkań lokatorskich. Żywą pozostała idea solidarności mieszkaniowej pomocy mniej zamożnym w uzyskaniu niezależnego mieszkania. Smuci trochę fakt, że Polska, jako jedyna, prowadzi liberalno – rynkową politykę mieszkaniową, podczas gdy prawie wszystkie pozostałe kraje europejskie uwzględniają w wielkim stopniu społeczne aspekty, przeznaczając na te cele znaczące środki publiczne. Praktyka w Europie dowiodła, że nigdy ten rodzaj budownictwa, mimo ponoszonych znacznych kosztów, nie stał się przyczyną stagnacji gospodarczej. Przeciwnie, w takich państwach jak choćby Niemcy czy Szwecja współtworzył gospodarcze prosperity. Właśnie ten okres, gdy Europa w przyspieszonym tempie dochodziła do swej dziś bardzo dobrej sytuacji mieszkaniowej, mógłby posłużyć za inspirację dla decydentów sprawujących władzę.
Czasy gwałtownego rozwoju budownictwa pod mecenatem państwa nie były huraoptymistycznie przyjmowane przez spółdzielców, którzy ciesząc się z rozwoju zauważali, że idea spółdzielczości jest wypaczana, gdyż rośnie ingerencja władz. Wtedy głośno wypowiadane uwagi były pomijane, co teraz powoduje, że spółdzielczość mieszkaniowa przedstawiana jest jako relikt PRL, mimo że powstała w czasach, gdy skrót PRL nic nie znaczył, a wolna Rzeczypospolita była odległym marzeniem.
Od 1990 r., tj. od początku przemian społeczno-gospodarczych dąży się, przemilczając i pomijając jej niezaprzeczalne zasługi w budowaniu mieszkań, do marginalizowania spółdzielczości mieszkaniowej.
Czarnkowska Spółdzielnia Mieszkaniowa w Czarnkowie
Po krajowej reaktywacji spółdzielczości mieszkaniowej w Polsce, w Czarnkowie z inicjatywy ówczesnych władz miasta i zarządzających poszczególnymi zakładami pracy powstał pomysł zawiązania spółdzielni mieszkaniowej. Bardzo szybko pomysł przerodził się w czyn. Dzień 13 października 1958 roku stał się dniem powstania Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Czarnkowie, bowiem w tym dniu w Sądzie Powiatowym w Trzciance została zarejestrowana Spółdzielnia Mieszkaniowa Międzyzakładowa w Czarnkowie, ul. Kościuszki 127.
Pierwsze posiedzenie założycieli członków, czyli Walne Zgromadzenie odbyło się w dniu 29 września 1958 roku, w którym uczestniczyły następujące osoby:
1. Bogdan Rajman,
2. Zygmunt Ollech,
3. Henryk Ratajski,
4. Sławomir Wojciechowski,
5. Kazimierz Świtalski,
6. Bogdan Julkowski,
7. Gabriela Rajewska,
8. Andrzej Pawlęty,
9. Zdzisława Benrot,
10. Henryk Gawrych,
11. Franciszek Bednarek.
W tym samym dniu uchwałą Walnego Zgromadzenia wybrano ośmiosobową Radę Nadzorczą Spółdzielni, która ukonstytuowała się w sposób następujący:
1. Przewodniczący Rady – Andrzej Pawlęty
2. Zastępca Przewodniczącego – Sławomir Wojciechowski
3. Sekretarz – Zdzisława Benrot
4. Członek – Franciszek Bednarek
5. Członek – Henryk Gawrych
6. Członek – Gabriela Rajewska
7. Członek – Kazimierz Świtalski
8. Członek – Bogdan Rajman
Uchwałą Walnego Zgromadzenia powołano również Zarząd Spółdzielni w następującym składzie:
1. Prezes Zarządu – Bogdan Julkowski,
2. Zastępca Prezesa – Zygmunt Ollech.
3. Sekretarz – Henryk Ratajski, który jednocześnie pełnił funkcję etatowego głównego księgowego w Spółdzielni.
Powołany Zarząd rozpoczął swoją pracę w Międzyzakładowej Spółdzielni Mieszkaniowej w Czarnkowie w oparciu o Statut Spółdzielni. Nazwa i statut zostały zatwierdzone przez Sąd Powiatowy Wydział Rejestrowy w Trzciance w dniu 13 października 1958 roku.
Narodziny Spółdzielni nie były łatwe z kilku powodów. Nie dla wszystkich było to chciane dziecko. Spółdzielcza forma własności była niezgodna z doktryną panującego ustroju. Głód mieszkań był jednak wielki, a państwowy moloch nie był w stanie temu wyzwaniu podołać. Wytworzył się więc sprzyjający klimat do powstawania spółdzielni mieszkaniowych.
Sikorskiego28
Następną przeszkodą było przełamywanie stereotypów i barier nieufności tkwiących w ludności. Wtedy, choć trudno w to uwierzyć, trzeba było namawiać ludzi do zapisywania się do spółdzielni, a także do brania mieszkań. (Na zdjęciu z prawej budynek nr 28 przy ulicy Sikorskiego)
Jak prężnie zabrano się do pracy świadczy fakt, że już 4 czerwca 1961 roku, zaledwie w półtora roku od powstania Spółdzielni został oddany do użytku pierwszy osiemnastorodzinny budynek mieszkalny z wbudowaną kotłownią przy ul. Sikorskiego nr 28.
Drugi budynek oddano do użytki w dniu 4 stycznia 1962 r. – był to budynek usytuowany również przy ulicy Sikorskiego Sikorskiego i nosił numer 26. Był to budynek siedemnastorodzinny. Poniższa fotografia przedstawia wymienione budynki na tle niezagospodarowanych wzgórz. (Na zdjęciu z lewej budynki nr 26 i 28 przy ulicy Sikorskiego)
Jeszcze w tym samym roku (29.12.1962 r.) oddano do użytku trzeci dziewiętnastorodzinny budynek przy ul. Sikorskiego nr 30.
Następnie powstały kolejne budynki: 27-mieszkaniowy budynek nr 32 (30.06.1964 r), nr 35 o 30 mieszkaniach (30.09.1965 r. wraz z wbudowaną kotłownią, która to kotłownia przejęła ogrzewanie całego Os. Sikorskiego) oraz bliźniaczy budynek nr 33 (30.12.1965 roku). W międzyczasie, mając na celu zaspokojenie potrzeb mieszkańców rozrastającego się szybko Osiedla, w dniu 17.05.1967 roku, oddano do użytku pawilon handlowy o pow. 144 m2, zlokalizowany przy Al. Brzezińskiej 1.
Sikorskiego
Ostatni budynek w tym rejonie budynek nr 31 przy ul. Sikorskiego, na parterze którego zlokalizowano szereg lokali handlowych i usługowych oraz restaurację Elka, oddano do użytku 29.06.1968 roku. (Na zdjęciu budynek nr 31 przy ulicy Sikorskiego „Elka”)
W taki oto sposób powstało pierwsze spółdzielcze osiedle mieszkaniowe przy ul. Sikorskiego w Czarnkowie.
Budowniczy
Również w roku 1968, a dokładnie 30.09.1968 roku, klucze do swych mieszkań odebrali mieszkańcy 40-rodzinnego budynku usytuowanego na drugim końcu miasta – budynku przy ul. Przemysłowej nr 9.
Kolejne osiedle mieszkaniowe dla członków Spółdzielni rozpoczęto realizować na przełomie lat 60 i 70. Otrzymało ono nazwę Osiedle Parkowe i swym zakresem obejmowało pierwotnie 8 budynków. (Na zdjęciu Bronisław Bednarek KB Piła, Zygmunt Ollech i Zbigniew Ratajczak w czasie inspekcji budowy Osiedla Parkowego)
Os.Parkowe
Pierwsze budynki oddane do użytku przez wykonawcę – Kombinat Budowlany w Pile, to Os. Parkowe nr 4 (z kotłownią na potrzeby całego projektowanego osiedla, oddany 30.09.1971 roku) i Os. Parkowe 3 (oddany 30.11.1971 roku). Były to budynki 50-rodzinne. (Na zdjęciu Osiedle Parkowe od strony Parku im. St. Staszica)
Os. Parkowe
Kolejny budynek przekazano lokatorom 28.11.1972 roku. Był to budynek 45-rodzinny, na parterze którego zlokalizowano sklep spożywczy. W roku 1973 Osiedle Parkowe powiększa się o kolejne trzy tzw. punktowce, w każdym z nich znajduje się 30 mieszkań. Os. Parkowe nr 8 (28.02.1973 rok), Os. Parkowe nr 7 (31.05.1973 rok) i Os. Parkowe nr 6 (29.09.1973 rok). Realizację spółdzielczej części Osiedla Parkowego kończy oddanie do użytku budynku Os. Parkowe nr 5 (22.02.1974 rok) również o 30 mieszkaniach. (Na zdjęciu budynki na Osiedlu Parkowym)
Na osiedlu tym w roku 1975 powstały jaszcze dwa budynki 50-rodzinne należące do Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej (Os. Parkowe nr 2) i FSO ?MEBLOMOR? (Os. Parkowe nr 9). Budynki te w ramach eksploatacji powierniczej również były administrowane przez Spółdzielnię.
Następne spółdzielcze budynki budowano równolegle, to znaczy starano się, aby na każdym z osiedli trwała budowa kolejnego bloku. Należy przy tym zaznaczyć, że Spółdzielnia nie ograniczała inwestowania tylko do terenu miasta Czarnkowa, ale również budowała osiedla w Wieleniu i Lubaszu.
W Wieleniu pierwszy spółdzielczy budynek wielorodzinny wybudowano przy ul. Dworcowej nr 9. Budynek tenWieleń został oddany do użytku 30 września 1969 r. W budynku znajdowało się 60 mieszkań a łączna powierzchnia użytkowa tego budynku wynosiła 2.317,90 m2. W zdecydowanej większości mieszkania w tym budynku otrzymali pracownicy Zakładu Konstrukcji Metalowych ELBUD w Wieleniu. (Na zdjęciu pierwszy budynek spółdzielczy w Wieleniu przy ulicy Dworcowej nr 9)
Na kolejne mieszkania spółdzielcze mieszkańcy Wielenia musieli poczekać 8 lat. W roku 1977 oddano do użytku dwa budynki mieszkalne zlokalizowane przy ul. Dworcowej nr 7 i 8. W każdym z nich znajdowało się 40 mieszkań, a powierzchnia każdego z nich wynosiła 1.882 m2. Łącznie w Wieleniu Spółdzielnia Mieszkaniowa Lokatorsko ? Własnościowa w Czarnkowie posiadała 140 mieszkań o łącznej powierzchni 6.081.90 m2.
Budynki te wraz z infrastrukturą zostały przekazane w 1989 r. nowo utworzonej Spółdzielni Mieszkaniowe ?Przyszłość? w Wieleniu.
Lubasz
W Lubaszu Spółdzielnia nasza wybudowała w latach 1980 ? 1986 cztery budynki (po 12 mieszkań każdy), dwa przy ul. Parkowej (na potrzeby pracowników Zakładów Elektrochemicznych ?Centra?) i dwa przy ul. Szkolnej. (Na zdjęciu budynki nr 8 i 10 przy ulicy Szkolnej w Lubaszu)
Rok 1978 to rozpoczęcie realizacji II etapu Os. Parkowego. W roku tym oddano do użytku pierwszy budynek na tym Osiedlu ? budynek nr 16 (31.10.1978 r). Budowę Osiedla kontynuowano w latach następnych oddając kolejno budynki: Os. Parkowe nr 19 (30.06.1979 r), Os. Parkowe nr 20 (8.10.1979 r), Os. Parkowe nr 15 (25.04.1980 r), Os. Parkowe nr 14 (26.03.1981 r), Os. Parkowe nr 24 (21.06.1982 r) i jako ostatni z budynków mieszkalnych, niejako dodatkowo ? Os. Parkowe nr 23 (29.07.1983 r).
Siedziba
Dla zaspokojenia potrzeb swoich mieszkańców, w końcu lat 80 Spółdzielnia przystępuje do budowy pawilonu handlowo-usługowego na terenie pomiędzy I i II etapem Osiedla Parkowego. W pawilonie o konstrukcji stalowej przewidziano również pomieszczenia na nową siedzibę Spółdzielni, gdyż do tej pory jej biura mieściły się w pomieszczeniach zaadaptowanych z mieszkań w budynku przy ul. Sikorskiego nr 26. Pawilon zostaje oddany do użytku 7 czerwca 1990 r i otrzymuje adres Osiedle Parkowe nr 13. Oprócz biur ówczesnej Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej mieszczą się tam liczne lokale handlowe i usługowe. (Na zdjęciu pawilon handlowo-usługowy na Osiedlu Parkowym – dzisiejsza siedziba Spółdzielni)
Siedmiogóra
Równolegle do realizacji II etapu Os. Parkowego podejmowana jest w systemie patronackim (na potrzeby pracowników ZBK Czarnków i RDP Czarnków) budowa osiedla przy ul. Siedmiogóra w Czarnkowie. W roku 1979 oddawany do użytku jest pierwszy 20-mieszkaniowy budynek wraz z wbudowaną kotłownią ? budynek nr 6 (15.01.1979 r). Wykonawcą tego, jak również pozostałych (za wyjątkiem budynku nr 3, który wybudował ?Kobex? Trzcianka) jest Zakład Budownictwa Komunalnego w Czarnkowie. Pozostałe realizacje na tym osiedlu to 21-rodzinny budynek nr 4 (17.03.1981 r) i 20-rodzinny budynek nr 2 (30.03.1984 r). (Na zdjęciu budynek nr 6 przy ulicy Siedmiogóra w trakcie budowy)
W II etapie budowy osiedla oddano do użytku budynek Siedmiogóra nr 9 o 29 mieszkaniach (31.06.1988 r), budynek Siedmiogóra nr 7 o 32 mieszkaniach (16.10.1991 r) i wybudowany już wg nowej technologii i standardów 12-mieszkaniowy budynek Siedmiogóra nr 3, na parterze którego znajdują się dwa lokale handlowo-usługowe (01.04.2000 r).
Kotłownia
Równocześnie z budynkiem Siedmiogóra nr 9 powstaje nowa kotłownia osiedlowa zasilająca osiedle w ciepło na potrzeby centralnego ogrzewania i dostawy ciepłej wody, zastępując niewydolną kotłownię Siedmiogóra nr 6.W tym samym czasie co budowa Siedmiogóry, rozpoczyna się realizacja Osiedla Słonecznego, na którym to zostaje oddany do użytku budynek nr 3 o 12 mieszkaniach z wbudowaną kotłownią dla potrzeb centralnego ogrzewania i centralnej ciepłej wody (27.12.1979 r). (Na zdjęciu kotłownia przy ulicy Siedmiogóra)
Os.Słoneczne
Kolejne budynki spółdzielcze na tym osiedlu to 12-mieszkaniowe: Os. Słoneczne nr 1 i Os. Słoneczne nr 2 oddane do użytku lokatorom 12.06.1980 roku. (Na zdjęciu budynki na Osiedlu Słonecznym)
Następny budynek spółdzielczy na Os. Słonecznym oddano do użytku 25.09.1985 r. Wybudowany został na potrzeby Zakładowej Spółdzielni Mieszkaniowej przy Czarnkowskich Zakładach Meblarskich w Czarnkowie. W wyniku połączenia spółdzielni przy Cz.Z.M. i Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej w Czarnkowie, od 28 czerwca 1991 roku, uchwałą Zebrania Przedstawicieli Członków SML-W w Czarnkowie budynek ten przeszedł na własność naszej Spółdzielni.
Os.ZaciszeBudowę kolejnego spółdzielczego osiedla, które ze względu na swe położenie nazwano Osiedlem Zacisze, rozpoczęto w roku 1982. W urokliwej części miasta, na końcówce ul. Wronieckiej, na wielkiej leśnej polanie zaczął wyłaniać się budynek wznoszony w systemie patronackim na potrzeby pracowników FSO ?MEBLOMOR?. Segment ?A? tego budynku o 25 mieszkaniach wraz z wbudowaną kotłownią oddano do użytku 28 listopada 1983 roku, natomiast segment ?B? o 32 mieszkaniach ? 30 września 1984 roku. (Na zdjęciu „Godzina zero” – Osiedle Zacisze)
Kolejny budynek ? nr 7 o 50 mieszkaniach oddano do użytku 20 listopada 1987 roku, a 20-mieszkaniowy nr 6 ? 22 marca 1988 roku. Budynek Os. Zacisze nr 5 (40 mieszkań) przekazano lokatorom 31 marca 1989 roku, a Os. Zacisze nr 4 (52 mieszkania) ? 31 lipca 1990 roku. Ostatni, zrealizowany na tym osiedlu budynek 15-mieszkaniowy Os. Zacisze nr 3 oddano do użytku w dniu 1 września 1997 roku.
Budownictwu realizowanemu przez Spółdzielnię dla mieszkańców Czarnkowa towarzyszyło równoczesne tworzenie infrastruktury.
Na potrzeby spółdzielczych zasobów mieszkaniowych pracowały kotłownie osiedlowe przy: ul. Sikorskiego nr 28, a następnie ul. Sikorskiego nr 35, Os. Słoneczne nr 3, ul. Siedmiogóra nr 6 ? a po wybudowaniu budynku nr 9 – Siedmiogóra nr 9, Os. Parkowe nr 4, Os. Parkowe nr 9 i Os. Zacisze nr 8. Z chwilą powstania WPEC w Pile to Przedsiębiorstwo właśnie przejęło ogrzewanie, poprzez Kotłownię Rejonową w Czarnkowie, budynków mieszkalnych zlokalizowanych na Osiedlach Parkowym I, Parkowym II (dotychczas ogrzewanego przez elektrociepłownię Zakładów Płyt Pilśniowych i Wiórowych) i Os. Zaciszu. W tym celu budynki na Os. Parkowym II i Os. Zacisze oraz budynek przy ul. Przemysłowej 9 wyposażono w indywidualne węzły cieplne, Os. Parkowe I zaś ? w węzeł wymiennikowy grupowy.
Węzły te, z uwagi na ich wiek i niską sprawność, uwzględniając racjonalizację i obniżania zużycia ciepła w mieszkaniach, są aktualnie wymieniane na nowoczesne węzły kompaktowe z zamontowaną automatyką pogodową.
Dziś ciepło do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych dostarczane jest w większości ze KotłowniaSpółki Komunalnej ?Geotermia? w Czarnkowie (Os. Parkowe I, II i Os. Zacisze, Os Słoneczne i ul. Przemysłowa 9). Pozostałe zasoby mieszkaniowe ? czyli budynki zlokalizowane przy ul. Siedmiogóra otrzymują ciepło z własnej kotłowni zlokalizowanej w budynku Siedmiogóra nr 9 a budynki przy ul. Parkowej i Szkolnej w Lubaszu ? z własnych kotłowni olejowych wybudowanych przez Spółdzielnię w latach 1995-1996. (Na zdjęciu kotłownia olejowa w Lubaszu przy ulicy Szkolnej)
Wspomnieć należy, że budynki zlokalizowane przy ul. Siedmiogóra, Os. Słonecznym i Przemysłowej 9 wyposażone są, oprócz instalacji centralnego ogrzewania w instalację ciepłej wody użytkowej. Systematyczny wzrost kosztów ogrzewania mieszkań oraz wycofanie się państwa z dotacji do kosztów ogrzewania spółdzielczych zasobów mieszkaniowych spowodował podjęcie przez Zarząd Spółdzielni działań mających na celu ograniczenie zużycia ciepła, a przez to obniżenie kosztów ogrzewania mieszkań. Pierwszym przedsięwzięciem idącym w tym kierunku było wyposażenie w połowie lat ?90 wszystkich grzejników centralnego ogrzewania w termostatyczne zawory przygrzejnikowe. Ze względu na skalę wykonywanych prac (wykonanie inwentaryzacji, dokumentacji i konieczność zamontowania prawie 7.000 termozaworów), było to zadanie bez precedensu. Samo zamontowanie zaworów termostatycznych nie wpłynęło jednak w znaczący sposób na ograniczenie kosztów ogrzewania.
Kolejnym etapem ograniczania i racjonalizacji zużycia ciepła było przejście na indywidualne rozliczanie kosztów ciepła w poszczególnych mieszkaniach. Grzejniki wyposażono w wyparkowe podzielniki ciepła, a rozliczaniem kosztów zajęła się firma ?Unika? z Poznania. Mimo wielu mankamentów i niedoskonałości fakt, że za zużyte ciepło należy zapłacić, zaczął funkcjonować w świadomości mieszkańców i pozwolił już w znaczący sposób obniżyć rachunki za ciepło. Koszt ogrzania 1 m2 powierzchni mieszkań nieznacznie, ale zaczął się obniżać.
Rok 2003 to zmiana podzielników wyparkowych na elektroniczne i zmiana firmy rozliczającej ciepło. W dniu 26 sierpnia 2003 r. Zarząd Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej podpisuje umowę z firmą ?VITERRA? ES (dziś ? ?ISTA? Polska) i od tego czasu mieszkańcy budynków spółdzielczych są rozliczani ze zużycia ciepła wg wskazań podzielników elektronicznych i systemu rozliczeń tej właśnie firmy.
Zarówno Zarząd jak i Rada Nadzorcza Spółdzielni wielką wagę przykładają do dbałości o komfort życia mieszkańców swoich osiedli. Nie bez znaczenia jest również szeroko podjęty aspekt ekonomiczny.
W tym celu w roku 2003 opracowano, a w roku 2004 wdrożono do realizacji ?Program termomodernizacji?, w którym w sposób jednoznaczny określono kolejność wykonywania termomodernizacji i kompleksowej rewitalizacji poszczególnych budynków.
Aby uniknąć jakichkolwiek prób nacisków różnych gremiów decyzyjnych, grup lokatorów, itp. odnośnie kolejności docieplania poszczególnych budynków, podjęto próbę przeprowadzenia uszeregowania wszystkich budynków spółdzielczych w oparciu o w miarę obiektywne kryteria, wolne od różnego rodzaju presji i sugestii.
Do oceny stanu termicznego poszczególnych budynków przyjęto trzy podstawowe parametry w miarę dokładnie określające ich potrzeby termomodernizacyjne: średnie roczne zużycie ciepła przez budynek, wiek budynku i obliczeniowe zapotrzebowanie na moc cieplną.
Wyliczono wskaźniki procentowe, na ich podstawie budynki uszeregowano w kolejności od największej do najmniejszej ilości zdobytych punktów. Opierając się na tych wyliczeniach oraz wykorzystując środki z kredytów termomodernizacyjnych, uzyskując i wykorzystując premie termomodernizacyjne, Spółdzielnia konsekwentnie realizuje program docieplania budynków.
Kompleksowa termomodernizacja budynku obejmuje docieplenie ścian zewnętrznych, docieplenie stropodachu, wymianę stolarki okiennej i drzwiowej na klatkach schodowych, krycie dachów papą termozgrzewalną, wymianę rynien i rur spustowych, wymianę skrzynek pocztowych i malowanie klatek schodowych.
Od 2004 r. w Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Czarnkowie docieplono kompleksowo następujące budynki nr 31, 33, 35 przy ulicy Sikorskiego; na Osiedlu Parkowym budynki nr 1, 3, 4, 23; przy ulicy Przemysłowej budynek nr 9; na Osiedlu Słonecznym budynki nr 1, 2, 3, 5; na Osiedlu Zacisze budynki nr 6, 8 oraz budynki położone w Lubaszu przy ulicach Parkowej i Szkolnej.
Nowo docieplone budynki w niczym nie przypominają dawnych, szarych, brudnych monotonnych ?bloków?. Są kolorowe, mają jasne, czyste elewacje. A co najważniejsze ? są energooszczędne.
Dla porównania ? w połowie lat 90 XX w., kiedy jeszcze obowiązywały dotacje państwa do kosztów ogrzewania, a termomodernizacja była w powijakach, średni koszt ogrzania 1 m2 mieszkania sięgał 3 zł.
Dziś ? pomimo braku jakichkolwiek dotacji, mimo systematycznego wzrostu cen węgla, oleju opałowego, mimo wzrostu cen ciepła u dostawców, średni koszt ogrzania 1 m2 mieszkania w Spółdzielni oscyluje wokół 1,50 zł. Nie byłoby to na pewno możliwe bez prowadzonej termomodernizacji.
Do czasu opracowania ?Programu termomodernizacji? temat dociepleń realizowany był niejako ?przy okazji?. Budynki Os. Parkowe nr 5, 6, 7 i 8 oraz budynki na Os. Parkowym II (bez budynku nr 23) w Czarnkowie zostały docieplone metodą ciężką mokrą na przełomie lat 80 i 90 XX wieku w ramach ustawy o likwidacji wad technologicznych.
Wykorzystując przepisy tej samej ustawy, w latach 90 dokonano wymiany masowo wówczas montowanych grzejników panelowych na grzejniki żeliwne. Wymianą objęto grzejniki w około 500 mieszkaniach, co przy ówczesnych kłopotach z zaopatrzeniem w materiały budowlane było nie lada wyczynem. W końcówce lat 90, korzystając wyłącznie za środków funduszu remontowego docieplono budynki przy ul. Sikorskiego nr 26, 28, 30 i 32 oraz szczyty budynków zlokalizowanych przy ul. Siedmiogóra nr 2, 4 i 6. Ze względu na szczupłość środków prace te postępowały jednak stosunkowo wolno.Sikorskiego
Os.ParkowePodstawowym celem Spółdzielni jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych i to zadanie w różnej i zmieniającej się wielkości, realizowane było od początku istnienia Spółdzielni. Nasze osiedla nigdy nie były tylko ?sypialniami?. Budowaniu mieszkań towarzyszyło powstawanie innych obiektów i urządzeń, które miały na celu ułatwienie i uprzyjemnienie życia mieszkańcom. Spółdzielnia wybudowała lokale handlowe i usługowe, obiekty rekreacyjne i sportowe. (Na zdjęciach: place zabaw na Osiedlu Parkowym i przy ulicy Sikorskiego)
Pojawiły się place do zabaw dla najmłodszych, ciągle modernizowane i upiększane, wyposażone w niezbędny sprzęt zapewniający bezpieczeństwo użytkownikom.Balik
Święto latawcaOrganizowano wystawy, konkursy, spotkania. W pomieszczeniach klubowych miejsce do pracy znajdowali pasjonaci i hobbyści: modelarze, hafciarki, kulturyści, akwaryści. Organizowano liczne seanse filmowe, wieczorki taneczne i spotkania towarzyskie. Z imprezami dla dzieci wychodzono także w plener organizując kuligi (zimą) czy święto latawca. (Na zdjęciach: Śwęto latawca, balik dziecięcy , „Gwiazdka” oraz biwak)
W budynkach spółdzielczych prężnie działały świetlice osiedlowe: na Os. Parkowym 7 i wBiwak budynku Sikorskiego 28 ? Klub ?Zoodiak?. Organizowano liczne imprezy dla dzieci: ?Gwiazdki?, baliki dziecięce, konkursy, wystawy.Bardzo dużą popularnością cieszyły się wśród dzieci i młodzieży biwaki i obozy pod namiotami oraz obozy żeglarskie urządzane przez Spółdzielnię w Lubaszu nad Jez. Wielkim. Jak widać, na przestrzeni swego istnienia Spółdzielnia dba nie tylko o zapewnienie swoim członkom godziwych warunków mieszkaniowych, ale także próbuje zaspokoić inne, nie mniej istotne potrzeby społeczne, kulturalne czy oświatowe.
Dzisiaj Czarnkowska Spółdzielnia Mieszkaniowa w Czarnkowie posiada 42 budynki mieszkalne o łącznej powierzchni użytkowej 67.474,46 m2 z czego 38 z nich usytuowanych jest na 6 osiedlach w Czarnkowie, a 4 budynki ? na dwóch osiedlach w Lubaszu. Ponadto w skład spółdzielczych zasobów wchodzą 2 budynki handlowo ? usługowe.
Dla zaspokojenia potrzeb szybko rozwijającej się motoryzacji na osiedlach spółdzielczych urządzono setki miejsc parkingowych oraz wybudowano 241 garaży samochodowych o powierzchni 3.905,00 m2, łączna zaś powierzchnia wszystkich lokali handlowych i usługowych w Spółdzielni to 3.446,98 m2.
Średnioroczna powierzchnia użytkowa zasobów na dzień 30 czerwca 2008 roku przedstawia się następująco :
łączna powierzchnia lokali mieszkalnych wynosi ? 67.474,46 m2 w tym ? 19.752,88 m2 powierzchni lokali wyodrębnionych,
łączna powierzchnia lokali użytkowych wynosi ? 3.446,98 m2 w tym ? 60,35 m2 powierzchni lokali wyodrębnionych,
łączna powierzchnia garaży samochodowych wynosi ? 3.905,00 m2 w tym 129,00 m2 powierzchni wyodrębnionej.
Spółdzielnia to również 14 hektarów terenów, prawie 5 hektarów trawników, około kilometra żywopłotów, kilkaset metrów kwadratowych kwietników, klombów rabat i koryt kwiatowych. Łącznie w 1.314 pełnostandardowych mieszkaniach zamieszkuje prawie 4 tys. mieszkańców.
Największym kapitałem Spółdzielni są jej członkowie, których na dzień 30 czerwca 2008 roku było 1269. Na co dzień aktywnie włączają się oni w życie Spółdzielni i mimo, że nie pełnią w żadnych funkcji, inspirują Zarząd do coraz skuteczniejszych działań. Dzięki nim oraz dzięki codziennej działalności statutowej spółdzielczych organów cel Spółdzielni, jakim jest na dzień dzisiejszy utrzymanie i poprawa stanu technicznego i estetycznego zasobów, w tym realizacja Programu Termomodernizacji Budynków Mieszkalnych także w przyszłości będzie niezagrożony.
Płucami miasta jest zieleń miejska. W tym zakresie Spółdzielnia wykazuje duże staranie o to, aby na osiedlach były jak największe powierzchnie trawników, wysadzanych drzewami i krzewami i upiększanych gazonami kwiatowymi. Przed budynkami i trawnikami stoją liczne ławki będące miejscem spotkań i relaksu mieszkańców. Dopełnieniem dbałości o estetykę i czystość osiedli są kosze na odpadki. W wielu miejscach osiedla od jezdni odgradzają żywopłoty.
Dla zapewnienia bezpieczeństwa swoim mieszkańcom, Spółdzielnia utrzymuje stały kontakt ze służbami Policji i Straży Miejskiej. Na poprawę bezpieczeństwa mieszkańców niewątpliwy wpływ miał program wymiany drewnianych drzwi wejściowych do budynku na aluminiowe. Przy tej okazji wyremontowano i założono nowe instalacje domofonowe w 40 budynkach.
Zarząd i Rada Nadzorcza Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej przywiązują dużą wagę do działalności informacyjne i kontaktów z mieszkańcami. Temu celowi służy m.in. internetowa oficjalna strona Spółdzielni www.czsm.org.pl ? na której znaleźć można: aktualności dotyczące spółdzielni i jej mieszkańców, ogłoszenia dotyczące przetargów organizowanych przez Czarnkowską Spółdzielnię Mieszkaniową, odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania, dokumenty, regulaminy, statut oraz komunikaty, ogłoszenia i dyżurne numery telefonów alarmowych.
Od 2003 roku Spółdzielnia korzysta z zintegrowanego pakietu oprogramowania wspomagającego zarządzanieŁucjan Halicki firmy ?Unisoft?. Program ten ułatwia prowadzenie gospodarki zasobami mieszkaniowymi i właściwe monitorowanie ewidencji księgowej i całej gospodarki finansowej.
Dziś, mówiąc i pisząc o sukcesach Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej przez 50 lat swego istnienia, należy powiedzieć, że jest to głownie zasługa ludzi w niej i dla niej pracujących. Tych, którzy wybierali i byli wybierani, poczynając od funkcji najważniejszych, od kierujących Spółdzielnią, kompetentnych pracowników etatowych, administratorów, konserwatorów itd., do pozornie tylko mniej ważnych biorących udział w stałych czy doraźnych komisjach. (Na zdjęciu Łucjan Halicki – najdłużej urzędujący Członek Zarządu i Prezes Spółdzielni od 8 grudnia 1964 r. do 21 października 1996 r.)
Przez 50 lat istnienia Spółdzielni Mieszkaniowej Czarnkowie zmieniały się składy osobowe Zarządu Spółdzielni, co obrazuje poniższe zestawienie:
Prezes Zarządu – Bogdan Julkowski
Zastępca Prezesa – Zygmunt Ollech
Członek Zarządu – Henryk Ratajski od 29.09.1958r do 07.09.1964r
Prezes Zarządu – Stefan Nowakowski
Zastępca Prezesa – Bogdan Julkowski
Członek Zarządu – Zygmunt Ollech od 08.09.1964r do 07.12.1964r
Prezes Zarządu – Stefan Nowakowski
Zastępca Prezesa – Lucjan Halicki
Członek Zarządu – Zygmunt Ollech od 08.12.1964r do 19.06.1967r
Prezes Zarządu – Bogdan Maćkowiak
Zastępca Prezesa – Stefan Nowakowski
Członek Zarządu – Lucjan Halicki od 20.06.1967r do 31.03.1968r
Prezes Zarządu – Lucjan Halicki
Zastępca Prezesa – Bogdan Maćkowiak
Członek Zarządu – Zygmunt Ollech od 01.04.1968r do 19.05.1971r
Prezes Zarządu – Lucjan Halicki
Zastępca Prezesa – Krzysztof Ratajczak
Członek Zarządu – Zygmunt Ollech od 20.05.1971r do 21.04.1976r
Prezes Zarządu – Lucjan Halicki
Zastępca Prezesa – Edward Jessa
Członek Zarządu – Zygmunt Ollech od 22.04.1976r do 23.10.1978r
Prezes Zarządu – Lucjan Halicki
Zastępca Prezesa – Edward Jessa
Członek Zarządu – Czesław Gołaś od 24.10.1978r do 21.10.1996r
Prezes Zarządu – Ryszard Kukawka
Zastępca Prezesa – Edward Jessa
Członek Zarządu – Małgorzata Albin od 22.10.1996r 23.04.2001r
Prezes Zarządu – Edward Jessa
Zastępca Prezesa – Piotr Matuszczak
Członek Zarządu – Małgorzata Albin od 14.07.2001r do 21.06.2002r
Prezes Zarządu – mgr Wiesław Grott
Zastępca Prezesa – Piotr Matuszczak
Członek Zarządu – Małgorzata Albin od 24.07.2002r do 31.12.2002r
Prezes Zarządu – mgr Wiesław Grott
Członek Zarządu – Małgorzata Albin od 01.01.2003r do 29.08.2007r
Prezes Zarządu – mgr Wiesław Grott
Członek Zarządu – Andrzej Kraft od 01.10.2007r nadal
Sławomir Wojciechowski
Ważnym organem statutowym Spółdzielni jest Rada Nadzorcza Spółdzielni, pełniąca funkcję kontrolną i składająca się z przewodniczącego oraz członków pełniących swoje obowiązki społecznie. Osoby do Rady Nadzorczej w minionych latach były wybierane spośród członków Spółdzielni uczestniczących w Zebraniach Grup Członkowskich , Zebraniach Przedstawicieli Członków a ostatnio na Walnych Zgromadzeniu. (Na zdjęciu Sławomir Wojciechowski – funkcję Przewodniczącego Rady Nadzorczej Spółdzielni pełnił przez 21 lat)
Na przestrzeni 50 lat działalności Spółdzielni w organach samorządu przewinęło się wielu działaczy społecznych, którzy poświęcili i nadal poświęcają swój czas i zaangażowanie dla rozwoju Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Czarnkowie.
Najdłużej funkcję członka Rady Nadzorczej w minionych 50 latach pełnili znani w środowisku Czarnkowa działacze:
1. inż. Sławomir Wojciechowski 31 lat
2. inż. Zygmunt Rutkowski 15 lat
3. Leon Frąckowiak 11 lat
4. inż.Władysław Cierpiał 11 lat
5. Mieczysław Basiński 10 lat
6. Czesław Łucjan 10 lat
7. Zygmunt Stróżyński 10 lat
8. Bogdan Pałączkowski 9 lat
Społeczną funkcję Przewodniczącego Rady Nadzorczej Spółdzielni w dotychczasowej 50- letniej historii Spółdzielni pełnili:
Andrzej Pawlęty od 29.09.1958r do 18.09.1959r.
Sławomir Wojciechowski od 19.09.1959r do 27.03.1990r
Zygmunt Rutkowski od 28.03.1990r do 28.06.1995r
Ryszard Krupnik od 29.06.1995r do 27.06.1996r
Tadeusz Krzyżanowski od 28.06.1996r do 10.06.1997r
Krzysztof Frąckowiak od 11.06.1997r do 14.06.1999r
Barbara Bączyk od 15.06.1999r do 19.06.2000r
Włodzimierz Radke od 20.06.2000r do 16.04.2002r
Jan Niedźwiecki od 14.06.2002r do 19.12.2004r
Piotr Cyganek od 19.12.2004r
Skład Rady Nadzorczej wybranej podczas Walnego Zgromadzenia Członków w dniu 14 czerwca 2008 roku przedstawia się następująco:
1. mgr Piotr Cyganek – Przewodniczący Rady,
2. Piotr Matuszczak – Zastępca Przewodniczącego Rady,
3. mgr Lidia Mecha – Sekretarz Rady,
4. Barbara Bielawska – Przewodnicząca Komisji Rewizyjnej,
5. Zbigniew Nowak – Przewodniczący Komisji GZM,
6. Małgorzata Dudek – Przewodnicząca Komisji Samorządowej,
7. Jan Kopaniarz – Członek Rady,
8. Bogusław Dziedzic – Członek Rady,
9. Robert Lasocki – Członek Rady.
Ze swego grona Rada Nadzorcza powołała stałe komisje, które mają charakter pomocniczy dla działalności Rady.
Komisja Gospodarki Zasobami Mieszkaniowymi w składzie:
1. Zbigniew Nowak – Przewodniczący Komisji,
2. Robert Lasocki – Sekretarz Komisji,
3. Jan Kopaniarz – Członek Komisji.
Komisja Rewizyjna w składzie:
1. Barbara Bielawska – Przewodnicząca Komisji,
2. Bogusław Dziedzic – Sekretarz Komisji,
3. Piotr Matuszczak – Członek Komisji.
Komisja Samorządowa w składzie:
1. Małgorzata Dudek – Przewodnicząca Komisji,
2. mgr Lidia Mecha – Sekretarz Komisji,
3. mgr Piotr Cyganek – Członek Komisji.
Od 1958 roku w Polsce następowały ciągłe zmiany w życiu politycznym, gospodarczym i społecznym. Za tymi zmianami musiała nadążać także nasza Spółdzielnia. Odzwierciedleniem tych przemian były zmiany nazwy Spółdzielni:
13.10.1958r Spółdzielnia Mieszkaniowa Międzyzakładowa w Czarnkowie
18.03.1964r Spółdzielnia Mieszkaniowa w Czarnkowie
28.05.1972r Powiatowa Spółdzielnia Mieszkaniowa Lokatorsko ? Własnościowa w Czarnkowie
25.02.1976r Spółdzielnia Mieszkaniowa Lokatorsko ? Własnościowa w Czarnkowie
14.09.1995r Czarnkowska Spółdzielnia Mieszkaniowa w Czarnkowie
Śmiało można stwierdzić, że w przypadku Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej powiedzenie ?wszystko zależy od ludzi? po prostu się potwierdza. Swe sukcesy zawdzięcza zatrudnionym w niej ludziom. Profesjonalna kadra i oddane grono społeczników gwarantuje realizację obecnych i przyszłych zamierzeń. Potrafią oni rozwiązywać bieżące problemy i sprostać wyzwaniom stawianym przez XXI wiek.
Po 50 latach mogą oni nie tylko spoglądać z dumą na wspólny dorobek, ale z nadzieją i optymizmem myśleć o latach nadchodzących, mimo skomplikowanych uwarunkowań ekonomicznych, organizacyjnych i prawnych w jakich bez wątpienia przyjdzie działać spółdzielniom mieszkaniowym.
Doświadczenia Spółdzielni, jej dorobek, społeczna akceptacja dowodzą, jak dalece mijają się z prawdą przeciwnicy spółdzielczości; potwierdzają trwałość zasad spółdzielczych i przydatność tej formy organizowania się społeczeństw lokalnych na rzecz poprawy swoich warunków bytu.
Czarnkowska Spółdzielnia Mieszkaniowa w Czarnkowie trwale wrosła w społeczny i urbanistyczny obraz miasta. Przyczyniła się do jego rozwoju ? do tego, że w ciągu 50 lat wybudowała i oddała do użytku setki nowych mieszkań. Śmiało można stwierdzić, iż zmieniła oblicze miasta.
Gdy wjeżdża się do Czarnkowa – obojętnie z której strony świata ? w oczy rzucają się natychmiast kolorowe, odnowione elewacje budynków. Niejako ?w ciemno? można wtedy stwierdzić, ze są to budynki Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej.
Osiągając dobre wyniki w gospodarce i zarządzaniu zasobami mieszkaniowymi, staje się Spółdzielnia wiarygodnym i stabilnym podmiotem gospodarczym wyspecjalizowanym w tej właśnie dziedzinie.
Ściśle współpracuje z samorządem terytorialnym, sama nie obciążając budżetu gminy zaspokajała i zaspokaja Spółdzielnia potrzeby lokalowe mieszkańców Czarnkowa. Wielu młodych ludzi nie może sobie wyobrazić, jak wyglądałby Czarnków bez spółdzielczych osiedli. Spółdzielnia nadal dysponuje terenami uzbrojonymi w Czarnkowie na Os. Zacisze i ul. Siedmiogóra i kiedy tylko zaistnieją odpowiednie warunki, podejmie budownictwo wielorodzinne.
Przedstawiona powyżej krótka historia, efekty pracy, osiągnięcia i działania Spółdzielni ukazują ją w bardzo pozytywnym świetle.
Jaka będzie przyszłość Spółdzielni w obliczu transformacji politycznej i ustawowej której poddawana jest cała gospodarka w Polsce, trudno przewidzieć. To, co udało się osiągnąć Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Czarnkowie, świadczy o tym, że powinna ona pozostać, funkcjonować dalej i służyć swoim Członkom w nowej gospodarczej i społecznej rzeczywistości.
Zarząd Czarnkowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Czarnkowie składa serdeczne podziękowanie Sponsorom obchodów 50-lecia powstania Spółdzielni, bez których hojności tak szeroki program obchodów Jubileuszu Spółdzielni byłby niemożliwy do zrealizowania
